Autor: Irena Ejsymond

Przeszłość się z przyszłością ściera.
Potok płynie myśli rwących.
Gdy samotność nam doskwiera,
nawet piach jest za gorący.

Wtedy bolą i wspomnienia.
Zamiast słońca gradobicie.
Górę biorą w nas zwątpienia.
Chciałoby się być w niebycie.

Bez miłości padasz z głodu,
nikt grymasu ust nie widzi.
Nie przynosi lato miodu,
kiedy życie z ciebie szydzi.

Nikt nikomu nie zazdrości,
nikt nikomu nie odbiera.
Kto ma szczęście do miłości
tego życie nie uwiera.

Ból zdejmując z codzienności,
szczęścia upatrujesz w chwili.
Wszystkim trzeba nam czułości.
Z piasku można zrobić peeling.

Ja spisuję tylko myśli,
które krążą po orbicie.
Nie da się wszystkiego wyśnić.
Łkam gdy dramat ludzki widzę.

Gdy na niebie wschodzi tęcza,
ubierając świat w kolory,
słońce promień sercu wręcza,
by przestawić wiatru tory.

Ref.
Po wybojach, przez bocznicę,
na przystanku zawiłości,
jesteś, czekasz, dłoń twą widzę,
wyciągniętą do miłości.

Buty zdarte życia kurzem.
Włosy siwe i z kołtunem.
Kiedy tęcza goni burzę,
błękit wchodzi na lagunę.

Ref.
Po wybojach, przez bocznicę,
na przystanku zawiłości,
jesteś, czekasz, dłoń twą widzę,
wyciągniętą do miłości.

W tej iluzji, gdzie ułuda
przegoniła przeciwności,
jeden kolor skraść się uda.
Nie ma życia bez miłości.

Ref.
Po wybojach, przez bocznicę,
na przystanku zawiłości,
jesteś, czekasz, dłoń twą widzę,
wyciągniętą do miłości.

Wiatr od morza szumi w głowie.
Gasną gwiazdy, prawie świta.
Nikt prócz Ciebie tak nie powie –
Eres mi sol* – tak mnie witasz.

Na wybrzeżu Costa Blanca
słońce zmarszczki rozjaśniło.
Słowa płyną od kochanka –
Eres mi sol. Sercu miło.

Tost na mleku z cynamonem,
Cafe Bombon – na śniadanie.
Twoją miłość señor chłonę.
Eres mi sol – zanim wstanę.

Księżyc schował swe odbicie
tam gdzie morze lazurowe.
Serc uderzeń nie policzę.
Eres mi sol – czułość w słowie.

Wiatr otworzył księgę marzeń,
pogłębiając smak rozkoszy.
Nie ponaglaj biegu zdarzeń.
Eres mi sol – mój najdroższy.

*Eres mi sol (hiszp.)  – Jesteś moim słońcem

Żabie gody, w polu zając.
Bażant się przechadza drogą.
Kos zaśpiewał wiosnę mając.
Słońce świeci. Marzyć mogę.

Mogę z majem iść w zaloty,
włos rozpuścić, chodzić boso.
Od upadków, aż po wzloty,
twarz obmywać tylko rosą.

Mogę myślom wskazać tory,
fantazjować fioletami,
ubrać się w kwiatowe tony,
słodko maić wisteriami.

Niewidzialna i ulotna,
zasmuconych porozpieszczać.
Rozmajona i zalotna,
miłość w sercach poumieszczać.

Zredukować wyższe biegi.
Cofnąć czas znów do młodości.
Wrzucić plecak i pepegi,
niech beztroska się rozgości.

Zbudzić uśmiech u uśpionych.
Słońca w kielich wlać każdemu.
Znaleźć kilka nut zgubionych.
Wszystko można to – samemu.

Maj się mai majem wszędzie.
Maj rozmaił majowanie.
Tyle w nas radości będzie,
ile dziecka w nas zostanie.

Jak co roku, wiosna z majem
w ptasie trele miłość wplata.
Serce sercu się poddaje,
by w czułości trwać przez lata.

Usta w usta, skroń przy skroni,
dreszcze wewnątrz i na skórze.
Delikatny dotyk dłoni.
Tak na dziś i tak na dłużej.

Z mocą siły grawitacji,
z żarem drgań wprost z jądra ziemi,
przez pieszczoty w celebracji,
gdy dla siebie są stworzeni.

Nie ma grzechu w namiętności.
Tak kochają władcy świata.
Każda chwila tej bliskości,
złotych liści u stóp warta.

Nie wiem ile miłość waży?
Tańczy serce, tańczą nogi.
Wczoraj młodzi, jutro starzy,
napotkani gdzieś w pół drogi.