Krecik

Krecik Kazik jest dziś smutny
Żyć wśród ludzi – byt okrutny!
Chcą ogrody mieć dla siebie!
A nasz Kazik jest w potrzebie

Na swój domek szuka miejsca
Ma za sobą ciężkie przejścia
Gdy się bierze do kopania
Człowiek stale go przegania

Już wydrążył korytarze
I pogrywał na gitarze
Kupił kredens też do kuchni
Dom urządził swój caluchni

Ale jego plany prysły!
Człowiek nowe ma pomysły
Dziś rozstawił mu butelki
Robiąc w środku wietrzyk wielki

Na patykach sztuk piętnaście
Poprzewracał kret dwanaście
Dalej gwiżdże, szumi w środku
– Zmykaj krecie, ty wyrodku!

– Jak tu mieszkać, jak odpocząć?
Co ze sobą kret ma począć?
Nie przeskoczy tych butelek
W kuchni spadł mu już kafelek

Kazik przeniósł swą chałupę
I gotuje z jagód zupę
A tu leje się strumieniem
Zatkał wejście więc kamieniem

– O co chodzi, co tym razem?
Szlauchem leją mu tymczasem!
Ogrodowy wąż napięty
Stoi człowiek z nim nadęty

Przecież kreta chroni prawo!
Kazik myślał, że to klawo!
Lecz ogrody nie dla kreta
To przedwczesna jest podnieta

Może mieszkać w korytarzach
Gdy ogrodu nie naraża
Ludzie robią więc pułapki
Rozkładają różne siatki

Kazik myśli – Mam was w nosie!
Ja nie jestem żadne prosie
Idę sobie na odludzie
Już ogrodu wam nie brudzę!

Zapał ludzi chorobliwy
Ale Kazik jest szczęśliwy
Nie potrzebne mu ogrody
On zażywa dziś swobody

Wokół pszczoły, mrówki, trzmiele
Przy nich gniazdko nowe ściele
Kazik ma też święty spokój
Już urządza drugi pokój

Są owady i są żabki
Przyzwoite całkiem babki
Krecik lubi płazy, gady
Leczy je do olimpiady

SPIS TREŚCI