Ptasie odloty

Gadał szczygieł w sierpniu z wroną,
że nad rzeką jest czerwono:
– To sejmiki są bocianie.
Odlatują drogi Panie.

– To doprawdy być nie może,
pełnia lata o tej porze!
Co też prawisz droga Pani?
Zostaniemy zaraz sami?

– Nie tak sami drogi Panie,
wiele ptaków tu zostanie.
Gołąb, kawka i łabędzie,
– trochę ich tu z nami będzie.

Wróbel cichy do tej pory,
do rozmowy widać skory,
wtrącił się choć był nieśmiały:
– Ja tu mieszkam przez rok cały!

Jak sikorka, rudzik, sroki,
dla nas świat jest zbyt szeroki.
Coraz częściej kos zostaje,
a i dzwoniec – mi się zdaje.

Będzie nas tu całkiem sporo,
chociaż mniej niż letnią porą.
Wszyscy jednak wrócą wiosną
– podał wróbel wieść radosną.

SPIS TREŚCI