Sroka i wróble

Pewna sroka chce wafelków
Więc podchodzi do wróbelków
Wróble słyną z gościnności
Sroka, zatem ich nie złości

Znika wafel jeden, drugi
Sroki wielkie to zasługi
Choć wróbelki siedzą cicho
Myślą sobie – Ależ licho!

Sroka zjada już okruchy!
Wróble martwią się o brzuchy
Może było protestować?
Albo chociaż troszkę schować

To nie sroki jest zmartwienie,
Że ich wzięło oburzenie
Kiedy chciały coś powiedzieć
Ta, zdążyła już odlecieć

Tak bez słowa, bez dziękuję
Wroblom sroka nie pasuje!
Może inni rację mają,
Że tę srokę przeganiają?

Jej wyraźnie brak kultury
Brak ogłady i lektury
Dobrych manier i obycia
W grupie, razem obok życia!

SPIS TREŚCI